Terazinin bir kefesinde alışılmışlık bir kefesinde gerçekler var… Alışılmışın, bilinenin huzurlu kollarında .Olmasi gerekene uzaktan bakıyoruz. Ona bir adım düşüncesi bile buz gibi bir havuza girmiş hissi veriyor… Oysaki alışılmışlıgın yavanliginda kayboluyordu hayallerimiz…
Hiçbir şey artık eskisi gibi mutlu etmiyor. İnandığım, güvendiğim her ne varsa birer birer yitip gittiler.
Vakit isyan vaktiydi. Öyle de oldu. Şimdi yalnız bir başıma. Ya şimdi karanlığın en dibinden bulacağız kendimizi ya da devam edeceğiz mahpus kaderimize ….
¶ Leyl î LâL
DöNeNCe 